Samenlevingsprijs 2019

Mijn Speech

Goedenavond vrienden,

Bedankt voor jullie stemmen!
Ik wil mijn speech graag beginnen met een aantal woorden van een Amerikaanse acteur Denzel Washington die hij gaf tijdens de diploma uitreiking in het universiteiten van Pennsylvania in Amerika. Dat doe ik, omdat ik mijzelf in zijn woorden herken...

Denzel zei:
Als je ‘s morgens opstaat, zeg bij voorbaat dank U voor wat al van jou is en blijf dankbaar, want alles wat goed is, kun je hebben in het leven. Dus ga ervoor, werk hard om het te krijgen.
En wanneer je het krijgt, denk dan na wat je ermee gaat doen, want heb je al eens een lijkwagen met een aanhanger gezien?
Je neemt je spullen niet met je mee … de dood in .
Wanneer je het geluk krijgt, keer dan terug, Reik elkaar de hand en help elkaar. Leer van elkaar.

En hierin, beste vrienden, herken ik mijzelf. Ik ben een paar jaar terug uitgevallen door een depressie en heb daardoor mijn doel niet bereikt.
Ik gaf ook niet op en heb hulp gezocht. Ik ben naar Psychiatrisch Centrum Sint-Franciscus in Velzeke gegaan en heb daar twee jaar verbleven. Ik heb daar leren schilderen en van alles over planten geleerd. Naast mijn geloof heb ik daar mijn liefde voor de natuur ontdekt. Ik heb ook mijzelf leren kennen Ik liet mijn tranen de vrije loop en ik heb veel gesprekken gevoerd met de psycholoog en psychiater van het Psychiatrisch Centrum Sint-Franciscus..

Ik miste Gent in die tijd enorm. Na twee jaar ben ik daarom teruggegaan naar Gent en heb hulp gezocht bij Psychiatrisch Centrum Dokter Guislain.
Na een paar maanden verwees Psychiatrische Centrum Dokter Guislain me door naar Compagnie De Sporen. Dat is een centrum voor arbeidszorg voor mensen met een kwetsbaarheid.

Bij Compagnie De Sporen begon ik weer hoop te krijgen. De mensen van psychiatrisch centrum Dokter Guislain, de mensen bij Compagnie De Sporen en mijn familie en vrienden hebben mij in die tijd heel erg geholpen en mij uit een dal getrokken. Met kleine stapjes ging ik vooruit richting mijn uiteindelijke doel.

Zes maanden later kreeg ik een mooie kans: ik mocht als elektricien aan het werk in de stad Gent. Mijn leidinggevende, mijn collega’s en trajectbegeleidster reikten mij de hand en gaven mij een duwetje in de rug. Ik kon dat niet geloven! Ik was blij om weer als elektricien aan het werk te zijn en deed hard mijn best. Dat doe ik nog steeds, want na twee jaar in dienst hoop ik mijn examens met goed gevolg af te ronden, om dan definitief als elektricien voor de stad Gent te kunnen blijven werken.

Momenteel ben ik uit de depressie. Ik voel mij goed en wil iets terugdoen voor deze mooie stad en voor onze planeet. Ik ben erachter gekomen hoe ik dat kan doen, namelijk door geveltuintjes aan te leggen. Ik heb daarom besloten om op vrijwillige basis gratis geveltuintjes aan te leggen voor de mensen in Gent. Het gaat daarbij om mensen met een beperking, bejaarde mensen en mensen die zelf niet zo handig zijn. Zo zie ik mensen opbloeien. Ook leren wij op deze manier weer wat van elkaar en probeer ik de kloof die er in onze samenleving is, te overbruggen. Nu reik ik op mijn beurt al deze mensen de hand en help ik een ander en samen helpen wij zo deze planeet.

Tot slot, beste vrienden, heb ik door mijn moeilijke periode geleerd dat ik positief moet blijven.. vooral mijzelf zijn!... en elke dag dankbaar zijn met het gene dat ik heb in het leven…

En als ik deze wereld verlaat gaan mensen mij dankbaar zijn door het werk dat ik verricht voor onze planeet.
Hier heb ik een berichtje van Marlies uit Brugse Poort. Ze zei: “Gewoon even zeggen...wij hebben een zoontje met een beperking (autisme) en zijn lang veilig leven is groen..waaronder dicht bij de Bourgoyen maar wandelen op de Brugse poort maakt het mede dankzij jou voor hem makkelijker. DANK ”
en zo beste vrienden ben ik in staat om elke nacht met mijn ziel in vrede te gaan slapen.

Ik dank jullie wel!